“Het allerergste is dat ik te goed van vertrouwen ben geweest”

Lambert is 83 jaar en woont “al een halve eeuw en zelfs nog een beetje langer” in de woning waar ik hem spreek.

We zitten aan de klassieke houten tafel aan de achterzijde van de woonkamer. Het is een rustige woonkamer. Er hangt een echt schilderij aan de muur. Lamberts zoon Jeffrey (37 jaar) is er ook tijdens dit gesprek. Hij luistert vanaf de bank mee en spreekt uit dat hij zeker zijn vader zal aanvullen als het nodig is.

Bijna één van de eerste dingen die Lambert vertelt is dat hij het zo gek vindt dat hij zo onder druk is gezet. “Zodat zij het niet hoeven te betalen en op te lossen” zegt hij erachter aan. Omdat ik net binnen ben en graag rustig de hele situatie wil begrijpen vraag ik hem vanaf het begin te vertellen.
Dat doet hij.

Lambert vertelt rustig over hoe het begon. Hij heeft gewoon toestemming gegeven voor de verduurzaming in en rond zijn huis. Toen eerst de vloer eruit ging, mochten alle bewoners naar een vakantiepark. Bij terugkomst was de afwerking van de vloer niet gedaan en dat heeft Lambert gemeld. De plinten zijn nog steeds niet goed afgewerkt, ook al is het bijna twee jaar verder. Het houtwerk van de deurkozijnen bij de keuken is ook overduidelijk niet goed afgewerkt. De aannemer zegt hem dat het afwerken van de plinten niet past in het budget. “Maar dat is toch hun probleem?” De realiteit is dat Lambert al vroeg in het project met de niet afgewerkte ellende blijft zitten.


“Een boer die een opdracht geeft om een kippenschuur te bouwen die keurt het af als het zo wordt afgewerkt als hier! “


Ernstige klachten

De tweede keer als er weer flink bij Lambert aan de slag wordt gegaan gaat hij net als andere buren niet meer naar een vakantieadres en blijft hij thuis. Voor het plaatsen van de extra geïsoleerde voorzetgevel gebeurt het al direct dat domweg de elektriciteitskabel, die van de achterdeur naar het schuurtje loopt, wordt doorgeknipt. Lambert vindt een afgeknipt deel van de elektriciteitskabel bij het bouwafval en ontdekt dat hij geen verlichting meer heeft in zijn schuur. Hij meldt de klacht bij de corporatie, maar krijgt te horen dat hij dit zelf gedaan moet hebben. Lambert begint zich dan te beseffen dat er wel eens veel gedonder kan komen en hij heeft behoefte aan bewijsmateriaal van zijn eigen verhaal. Als Lambert een paar maanden geen verlichting in zijn schuur meer heeft graaft hij zelf het andere losse uiteinde van de kabel uit de grond.

Ondertussen krijgt Lamberts dochter lucht van wat voor onrecht zich allemaal voltrekt in de woning van haar vader en zij gaat nu de klachten ook melden bij de woningcorporatie. Naar haar wordt kennelijk wel geluisterd want nu ineens komt er een medewerker kijken naar de elektriciteit die niet meer werkt. Hij heeft een flink gat gegraven als hij na een paar uur doodleuk zegt dat zijn tijd erop zit. De medewerker gaat weg. En zo komt Lambert van de regen in de drup want hij heeft nu niet alleen nog steeds geen licht in zijn schuur maar er is nu ook een groot gapend gat pal achter de achterdeur, midden in het pad waar hij niet veilig om heen kan lopen. Hij maakt zich ook zorgen voor bezoekers die gewend zijn bij hem via de achterdeur naar binnen te lopen. Lambert is verbluft van de gang van zaken maar belt weer met de woningbouwvereniging. Weer wordt hij niet serieus genomen en Lambert dekt zelf het gat maar toe zodat hij gewoon veilig zijn eigen huis kan verlaten via de achteruitgang en zijn bezoekers niet onwetend in het gat kunnen vallen.

Na twee weken belt zijn dochter weer met Woonconcept. Dan verschijnen er ineens wel medewerkers om het probleem in zijn achtertuin op te lossen. “Ze hebben er toen een flinke klus aan gehad!” zegt Lambert. De elektriciteit wordt dan hersteld en het gat eindelijk gedicht. Echter, Lammert heeft inmiddels al ruimschoots ervaren hoe hij niet serieus genomen wordt, vele maanden geen elektriciteit in zijn schuur gehad en ongeveer een half jaar een gat in zijn achtertuin waar hij zich onveilig bij voelde. Maar waarom communiceert de woningbouwvereniging niet gewoon met Lambert? Ik zie een toegankelijke man voor mij en heb niet de indruk dat het moeilijk is met hem te overleggen.

Ventilatie

Ik voel een koude windvlaag langs mijn benen en zo vraag ik naar de ventilatie.  Jeffrey neemt nu het woord. Hij vertelt dat er veel lawaai komt van de ventilatie en dat daarom op het wanddisplay de ventilatie maximaal op de laagste van de drie standen gezet kan worden.

Er waren ook klachten van een hoog piepgeluid die van de ventilatie apparatuur komt in de unit bij de voordeur. Daar is niet mee te slapen aan de voorkant. Daar is over gebeld met de woningbouw vereniging. “Dan zeggen ze eerst dat ze er weinig aan kunnen doen” Jeffrey verheft nu zijn stem en zegt boos: “Natuurlijk kunnen ze er wat aan doen! Ze kunnen het huisje voor toch isoleren!” Het is duidelijk dat ze zich bewust worden dat ze afgewimpeld voelen terwijl zij weer met de klachten blijven zitten.
Het duurt nog een hele tijd voordat ze echt naar de ventilatie komen kijken. Omdat er ook andere bewoners zijn die hebben geklaagd over de ventilatie denkt Lambert dat dat waarschijnlijk de reden is dat de corporatie op een dag toch maar ook gaat kijken naar de ventilatie van Lambert. “Wat ze gedaan hebben weet ik niet maar ze lijken niet te mogen met bewoners” zegt Lambert. Inmiddels is de piep weg. Eindelijk.

Verder in de unit bij de voordeur
Bij de eerste winter blijkt dat de verwarming het niet goed doet. Het gaat af en aan met de verwarming: soms doet hij het wel en soms doet hij het niet. Uiteraard werd ook dat weer op tijd aangegeven bij Woonconcept maar het moet toch nog weer heel lang duren voordat er serieus naar gekeken wordt. Lamberts dochter belt uiteindelijk met de woningvereniging en toen kwamen er mensen om bij de ketel kijken. “Ze hebben iets gemaakt maar ze wilden niet zeggen wat er aan had gemankeerd. Uiteindelijk heb ik twee jaar in de kou gezeten en mag ik niet weten waar dat aan heeft gelegen”. De hele unit deed het bijna twee jaar niet en in de tussentijd kwam dan weer die en dan weer die, maar veel te weinig rechtstreeks nadat Lambert zelf zijn klacht meldde.

De put
De put die altijd het water afvoerde in de achtertuin blijkt ook niet terug te keren. Dat die put er zat was niet voor niets want als het regent verschijnen er grote plassen op de tegels in de achtertuin en het water stroomt weg onder het huis, onder de voorzetgevel door. U raadt het al hoe hier op gereageerd wordt. Meneer moet het probleem zelf maar oplossen. Ik denk aan het verhaal van Harry, een andere bewoner met klachten uit dezelfde buurt. Hij liet mij trots de afspraken zien die hij op voorhand had gemaakt met de woningbouwvereniging over het in oude staat van de woning terugbrengen na de renovatie. Harry had ervaring met de bouwwereld en was er op tijd achter gekomen dat het tegenwoordig niet meer zo werkt zoals vroeger. Harry was de enige die dit voor elkaar heeft gebokst. En ik wou, als luisteraar van de pijnlijke verhalen van Lambert, dat ik met terugwerkende kracht deze tip nog aan hem mee kon geven. Maar dat kan natuurlijk niet. Maar het is wel één van de redenen dat ik mij hard wil maken dat wat de bewoners in deze buurt is overkomen dat dat bij andere toekomstige nul-op-de-meter renovaties voorkomen kan gaan worden.

Als ik nu bij Lambert in de achtertuin kijk zie ik dat er wel een put is. “Die put kwam pas nadat het voor de afvoer van het dak nodig bleek te zijn”. Daar hadden andere buren ook over geklaagd (red. dat het regenwater rechtstreeks van dak naar beneden gutste). Zelfs toen namen ze niet direct de oude put van Lambert mee om aan te sluiten op de afvoer. De nieuwe put voor Lambert is er nu een aantal maanden geleden geplaatst. Eindelijk. Wel speciaal voor Lambert een nieuwe put, dat dan weer wel.

Machtsspel

Dat de elektriciteit in de schuur het niet deed daarvan werd gezegd dat het aan Lambert lag en dat hij het dan ook zelf maar op moest lossen, ook al had Lambert helemaal niets mis gedaan. “Ik betaal al een halve eeuw iedere maand de huur. Dit is toch zo onbegrijpelijk en schofterig”.

Lambert ontdekte al snel dat er een machtsspel wordt gespeeld. “Je krijgt geen poot aan de grond als je alleen bent”. Normaal gesproken had de aannemer gewoon moeten zeggen dat ze de elektriciteitskabel die naar de schuur loopt nooit door hadden mogen knippen. Maar er zijn belangen in het spel waarom ze dit allemaal niet zeggen. “Alle bedrijven die mee hebben gewerkt die hebben zich niet ingezet vóór mij, maar tegen mij.” De man die de baas was ten tijde van de renovatie is hem inmiddels al gesmeerd.
Lambert vermoedt dat de baas van de bouwvereniging helemaal geen bouwervaring heeft en er flinke misrekeningen zijn geweest om de technische aspecten goed af te kaarten met de aannemers. “Volgens mij kunnen ze helemaal geen tegengas geven aan de aannemers”.

Lambert wil zijn verhaal doen bij de contactpersoon met de woningvereniging maar ervaart haar als heel onprettig. In plaats van geholpen te worden door ‘de blonde mevrouw’ zegt ze dat hij zelf de dingen maar moet oplossen. “Ik krijg een grote bek terug!”. Bij alles wat Lambert zei had ze een weerwoord. Toen hij echter op een dag deze medewerkster (red. Marije) na een vervelende discussie de twee uiteinden van de doorgeknipte elektriciteitskabel liet zien, en daarmee het harde bewijs toonde van zijn gelijk, was ze ineens erg stil vertelt Lambert. “Ze heeft toen geweten dat alles wat ze dan nog zou zeggen verkeerd zou uitpakken”



Moedeloos

Aan het einde van het gesprek laat Lambert mij ook nog even de bovenverdieping van zijn huis zien. Het is duidelijk dat Lambert van kunst houdt want ook daar hangt een mooi schilderij. Lambert vertelt daar verder dat op het laatst van de renovatie hij zo moe was van al het gedoe dat hij het bijltje er bij neer heeft moeten gooien. De sfeer is intens. Lambert blijft rustig maar ik heb een brok in mijn keel van het onrecht wat hij te verduren heeft gekregen. Hij kent verhalen van andere buren die ook heel veel moeite hebben gehad met de renovatie en er ernstige psychische klachten van hebben ontwikkeld.

“Aan het begin van het project ben ik te goed van vertrouwen geweest. Dat is het allerergste” zegt Lambert met zijn handen op zijn hart. “Ik heb ze gezegd dat ze alles mochten doen en dat als ik ergens mee kon helpen dat ze het mij gewoon konden vertellen. Daar heb ik heel veel spijt van. Ze hebben mij behandeld als een schooier!”